Türkiye Ulusal Atıcılık Ekibi, Hırvatistan’daki Havalı Silahlar Avrupa Şampiyonası’ndan yeni rekorlarla Türkiye’ye döndü.
Şevval İlayda Tarhan, Yusuf Dikeç, Şimal Yılmaz, Esra Bozabalı, İsmail Keleş, Mustafa İnan, Mert Nalbant ve antrenörler Osman Erdinç Bilgili ve Murat Örgün’den oluşan grup, karşılaşmada altın ve gümüş madalyalar kazandı.
Şevval İlayda Tarhan, katıldığı beş karşılaşmada üçü altın ikisi bronz olmak üzere beş madalya aldı.
Tarhan, 10 metre havalı tabancada kişisel, karışık kadro ve bayan grup trioda altın madalya kazanırken, havalı tabanca solo ile bayan ekip kategorilerinde bronz madalya aldı.
Böylece Tarhan, 2013’teki Avrupa şampiyonasında beş madalya alan Yusuf Dikeç’in akabinde bu rekoru kıran birinci isim oldu.
Tarhan, atıcılıkta motivasyonunu “İnsanlara da bu türlü şeyler yapılabileceğini, bayanların da ne kadar başarılı olabileceğini göstermek” olarak tanım ediyor.
Milli sportmen Hırvatistan’daki zaferi, olimpiyatlardan bu yana geçirdiği süreci, atıcılığa nasıl başladığını ve sıradaki maksatlarını BBC Türkçe‘ye anlattı.
Asker olmak istiyordu
Şevval İlayda Tarhan ile telefondayız.
Avrupa şampiyonası için “Aslında bu kadar başarılı geçmesini bekliyordum” diyor. Lakin elde ettikleri muvaffakiyetin beklediklerinin de üstünde olduğunu söylüyor:
“Hem kişiselde aldığım madalya Türkiye tarihinde bir birinci. Yusuf ağabeyle birlikte almış olduğumuz madalya Türkiye tarihinde bir birinci. Bir karşılaşmada beş madalya birden alınması Türkiye tarihinde bir birinci. Aslında birçok şeyi başararak döndük ve çok memnunum o yüzden.”
Yirmi beş yaşındaki Tarhan, atıcılık serüvenine lise birinci sınıfta başlamış.
O periyot asker olmak isteyen ulusal atıcı, annesinin teklifiyle askerlikte de yararını göreceğini düşünerek atıcılığı denemeye karar vermiş:
“Sonrasında büsbütün bilmediğim bir seyahati çıktım, bugünlere kadar geldik.”
Milli atlet o devir bilmediği bir dünyada “Neredeyim sanki, ne yapıyorum burada?” diye sorduğunu ve huzursuz olduğunu anlatırken “Şu an avucumun içi üzere bildiğim bir yerdeyim” diyor.
Tarhan’a kendi kalibresindeki bir atıcının başarılı olması için ne yapması gerektiğini soruyoruz.
Milli sportmen, “Hayatınızda birçok şeyden fedakarlık etmek zorundasınız” diye karşılık veriyor:
“Bütün hayatını onun üzerine adamak zorundasın. Her şeyini ona nazaran şekillendirmek zorundasın: Toplumsal hayatın, uyku nizamın, beslenmen, ailenle olan konuşmaların dahil söylediğin her kelam buna yönelik olmak zorunda.”
En az iki, bazen üç antrenman
Peki Tarhan ve ekip arkadaşlarının ortalama bir günü neye benziyor?
Cevap aslında varsayım edebileceğiniz üzere: idman, idman, antrenman…
“Çoğunlukla 8-12 ortasında sabah bir idman. 12’den sonra öğle yemeği, 2-3’ten sonra ikinci bir idman. Akşam saatlerinde bir kondisyon… Aslında günde en az iki, bazen üç idman.”
Tarhan arkadaş, aile ve idman üçgeninde önceliğin daima idman olduğunu vurguluyor:
“Neyi yapmak istersem öbür bir şeyden kesinlikle fedakarlık yapmak zorunda kalıyorum.”
Milli sportmen ile bazen haftalar süren ve dünyanın bir ucundan öbür ucuna gitmesini gerektiren karşılaşmalar hakkında konuşuyoruz.
Müsabakalara katılabilmek için vakit zaman 50 saati bulan seyahatler yapmak zorunda kaldıklarını anlatıyor.
‘Heyecan aslında bizim için makûs bir şey değil’
Peki onca gerilim, heyecan ve yorgunluğa karşın nasıl milyonlarca gözün önünde sükunetini koruyarak maksadı tam isabet vurabiliyor?
Milli sportmen, karşılaşma temposuna vakit içinde alıştığını söylüyor ve heyecanın makus ya da korkulacak bir şey olmadığını tabir ediyor:
“Heyecan aslında bizim için makus bir şey değil. Heyecanlanmak o branştan keyif aldığınızı ve ona devam etmek istediğinizi gösteriyor. Heyecanınızı kaybettiğiniz an aslında bizim için daha üzücü. Zira ona artık hevesiniz kalmadığı manasına gelir bu.”
‘Branşımızın şiddetle hiçbir alakası yok’
Atıcılık, olimpiyatlarda yer alan ve dünyaca kabul gören bir branş.
Ancak bu sporun ateşli silahlar içerdiği için şiddet ile temaslı olduğuna dair tenkitler var.
Tarhan’a bu bahiste ne düşündüğünü soruyorum.
Milli sportmen, “Branşımızın şiddetle hiçbir alakası yok” diyor ve şöyle devam ediyor:
“Biz daima insanlara silahın yanlışsız kullanımının ne olduğunu öğretiyoruz. Silah yalnızca poligonda çıkartılıyor, orada kullanılıyor. İdman sonrasında kutusuna koyulup kapatılıyor.”
Tarhan, Yusuf Dikeç’ten alıntı yaparak bir de şunu ekliyor: “Bir voleybolcu için voleybol topu neyse yahut bir atletizmci için ayakkabısı neyse silah da bizim için aslında o.”
‘Kadınların daha yetenekli olduğu bir branş’
Atıcılığa dair erkeklere yönelik bir branş olduğu yorumları da yapılıyor.
Tarhan, dışarıdan bu türlü görünse de aslında durumun tam karşıtı olduğunu anlatıyor:
“Atıcılık erkek hükümran bir branş üzere görünüyor fakat aslında bayanların çok daha başarılı olduğu, onların ön plana çıktığı bir branş.”
Tarhan bayanların ince kas ve motor marifetlerinin bunda büyük rol oynadığını söylüyor.
‘Asla gölgesinde kaldığımı hissetmedim’
Tarhan, kadro arkadaşı Yusuf Dikeç’in Paris olimpiyatları sonrasında atıcılık duruşuyla dünya çapında meşhur olmasının kendisine nasıl hissettirdiği sorusuna şu yanıtı veriyor:
“Elde ettiği muvaffakiyetin hak ettiği bedeli daha yeni gördüğünü düşünüyorum. Onun için çok memnunum, çok da gurur duyuyorum.
Asla gölgesinde kaldığımı hissetmedim. Hatta bilakis buna yardımcı olabildiğim için de çok memnunum.”
Tarhan, artık Kasım’da Mısır’da yapılacak dünya şampiyonasına hazırlanıyor:
“Kadınlar branşında büyüklerde hiç dünya şampiyonumuz yok. Gençlerde benim dünya şampiyonluğum var ancak büyüklerde şimdi yok.
“İnşallah büyüklerde de almayı, birçok madalyayla oradan dönmeyi istiyoruz.”
İlgili haberler